Sen olmasaydın tutunamazdım.
Tutunacak bir dal bulamazdım.
Gözlerim bağlanmış ve ben yürürdüm yolumda.
Sonra arkama bakardım korkuyla.
Boşluktan başka bir şey göremezdim.
Sesim titrek çıkardı önceden.
Ne hissettiğimi kimseye anlatamazdım.
Uzaktı bana herkes, millerce.
Sen geldin ve yakınlaştı her şey.
Boşlukta tutunduğum sendin benim.
Gözlerimi açan bu yaşama.
Korkuyla değil sevgiyle bakabildiğim.
Uzunca hiç göz kırpmadan karşısında durduğum.
Hislerimi anlayabilecek olan,
Sendin.
Sen şimdi her kelimeyi usulca söylerken.
O sesler kulaklarımda heyelanlara dönüşür.
Ve en derinlere yöneler hızlıca.
Her yer boşluk içindeyken burada.
Dünyanın büyüklüğünde ben bu kadar küçük bir hacim kaplarken.
Kütlem henüz yerçekimine bile karşı gelemezken.
Sonsuz bir boşlukta düşüyordum ben.
Tutunmak için seni bekliyordum ben.
Sen geldin işte ve tuttun beni.
Bende seni tuttum, bütün kalbimle.
Tutunacak başka hiçbir şeyim yok.
Olsa dahi senden başkasına kalbim tok.
Boşluk ölçülemiyorken koca bir devirde.
Senin varlığın değiştirdi yüzyılları.
Dursun artık boşluktaki bu zaman.
Akmasın bir kez olsun zaman.
Takvimler bir kez olsun çevrilmesin.
Kıyamet kopmaz, kimse ölmez.
Ben sendeyken kimse bilmez.
Sen bendeyken kimse görmez.
Biz bizeyken kimse hissetmez.
Ağzıma kadar seninle doluyum.
Boşluk yok ki.
Sen taşarsın benden.
Ben taşırırım seni benden.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder