Eylül-elem

Eylül-elem dedim,
Hayat tutamacını bıraktım.

Gri gökyüzünün altında kör buzağılar,
Yollandılar namütenahi toprak üstünde;
Ne başı vardı yolun ne de sonu,
Yürüdüler, topallaya topallaya sürülen izler ardında.
Bir eylül-elem bu,
Duvara atılan özlem çentikleri misali.

Kaç elem örüldüyse kadere,
Kalemin ucu kırılana dek yazmalı.
Sanem, demeli tutup dikilen putlara;
Tapınılmalı, tüm eylemler gerçekleşebilecekken;
Oysa bir yaprak gibi dökülüyor âdem.

Eylül-elem günleri değdi göğsüme,
Kuş olup kanatlandı.

Hüzün kelebekleri kanatlandı geldiğinde mevsimi,
Hazin bulutlar üzerinden seyrettiler,
Haziran buğusundaki gri toprağı;

Gün solmadan, kanatları toza dönmeden.
Han çıktı hareminden, yerde buldu kanını,
Canı gitti cânâna, cânân gitti başka diyâra.

Eylül-elem dağlarına tırmanıyordum,
Sırtımda kırbaç izleri, beni yakan, alev gibi.

Kamburlaşmış bedenim ve yere yakın yüzüm,
Kaldırmaya hiç dermanımın olmadığı.
Kovulmuştum gittiğim tüm şehirlerden,
Bir mâbet arıyordum, sıcak bir sığınak;
Eteklerine gelip yalvarıyordum,
Sana gelecek bir yol arıyordum;
Dağ sırtlarında kayboluyordum.

Her şey nihayetine varıyor;

Eylül-elem diyorum,

Hudutsuz bir sevda.