Süreyya Berfe
Özlemek, elle tutulamayan bir şeyi.
Kuş tüyü kadar hafif,
Denize düşen bir balık kadar ağır,
Özlemek akla her ne geliyorsa.
Özlemek, dünyanın bir ucundaki,
Bir hüdhüd kuşunun cıvıldamasını.
Özlemek belki hiç hesaba katılmayan,
Biriken sevdaların neticesiydi.
Solgunken tenim bir fanusa hapsoldu.
Cam içinde cam gibiydi bedenim.
Her yer şeffaf, tek bir yerde koyuluk,
Kalbim kırmızı perdeler arasında.
İpek kumaşlara sardık sevgimizi,
Altın çeperli güneşlere.
Atar damarımızla yön verdik ona,
Kimsenin görmediği ruhumuzda.
Özlemek, kokusu cennet olan bir şeyi,
Sesi, çağlayan şelaleler gibi doruk.
Bilmek, yazgının her ânında sevgilinin oluşunu;
Sevmek, ona 'sevgili' dendiği için.
İşte bunlar, hep -çok- sevmekten.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder