Unutkan Melek Şiiri

Bir mucize ile dünyaya geldiğini,
Unuttuğun gibi unutup;
Hayatın bir mucize olduğunu,
Unutursun, bir İngiliz filminde.

Balkonda leylekler ölüyor.
Bak, bir leylek sana gülüyor.
Heybeden düşen bebekler cennete uçup,
Senin için Tuba'ya çaput bağlıyor.

Birkaç yüzyıl önce, çok değil,
Saçların kevserde yıkanırken,
Açan gülleri unuttuğun gibi,
Unutursun, ardına bile bakmadan.

Dorian, Noraliya, Oblomov derken,
Sen cennet hatıralarını silerken,
İblis, adını göğe duyururken,
Tüm melekler köşelerinde ağlıyor, unutursun.

Saksağan susuzluğun eşiğinde,
Bülbül ise sevgisizliğin.
Bir gün ikisi de bir olup uçarlar,
Sen gramofondaki şarkıyı dinler, unutursun.

Sonunda Füsun öldü, gözleri yerde,
M.Puder sonsuza dek sustu, elleri nerde?
Bak, şu ölende Cânân olmalı,
Bir ben kaldım, şimdi gittim, unutursun.

Sus, kelimeler tüm dillerden silindi.
Öp, cennet sana susadı.
Koş, ardından gelen korku cellatları hızlandı.
Dur, beni unuttun, ben bölündüm.

Her yarama inci tozu döktüm.
Her yanıma yeni delikler açtım.
Canımı, canında unutup, Cânân'a karıştım.
Unutursun, bir mucizeyi unuttuğun gibi.

Ben bunları söyledim, sen yine de unutma, Melek.
Melekler, unutmaz.