Yolunu Yitirmiş Bir Keçiydim Ben

I
Yolunu yitirmiş bir keçiydim ben;
Büyük ayıyla çarpışıyordu bakışları yolunu yitirmiş bakirelerin,
Kulağında salınan inci küpe düştüğü yerde gedikler açıyordu,
Kaçıyordu, kaçıyordu, kaçıyordu insanlar,
Gökten yağmur değil kan yağıyordu,
Diz çökmüş insanların üzerine üflüyordu şeytan,
Kimse bilmiyordu,
Yolunu yitirmiş bir keçiydim ben.

II
Bir geminin küpeştesinden aşağıya bakıyorduk hep beraber,
Suyun dibinde soluk bir gerdanlık gibi izi yitirilmiş geçmiş,
Nereye gidildiğini bilmiyorduk, yitirilmiş geçmiş,
Vaatte bulunan herkes insanın ruhunu çalıp da gitmiş,
Sabrediyorduk, bekliyorduk, umut ediyorduk,
Ölüyorduk en çok da,
Kimse bilmiyordu,
Yolunu yitirmiş bir keçiydim ben.

III
Yansıması nergise vuruyordu suyun, kendini görüyordu,
Bir gözyaşından oluk oluk pınar akıyordu,
Her şeyi ters çevirirken en çok da insan döneniyordu,
Dağ başlarını bekleyenlerin evlerine kar yağıyordu,
Avlıyordu, avlanıyordu,
Kendi kendine putlaşıp severleşiyordu,
Kimse bilmiyordu,
Yolunu yitirmiş bir keçiydim ben.

IV
Gök yalnızca bir boşluktan ibaretti çoğu zaman, üzerine yıldızlar asılı,
Âh, âh, binlerce âh kurduğumuz masallara, tutunduğumuz sandallara,
Alabora olduk işte düştüğümüz bu son umudun içinde,
Yokluktun sen, yokluk, koyu boz renginde bir yokluk,
Bakışlarından belli, atan Âdem'i hiç görmediğin sözlerinden belli,
Varlık değilsin, binlerce âh, tutulmamış sözlere,
Gülüyorduk, ağlıyorduk,
Hayatın anlamını araştırırken ölüyorduk,
Kimse bilmiyordu,
Yolunu yitirmiş bir keçiydim ben.

V
En çok Âh Ağacı'nı mı sevdim,
Nedir bu dilimden hiç düşmeyen sözler beni darmaduman eden,
Kelam mı çaldım yoksa arşın kutsal yerinden kendim bile bilmeksizin,
Nedir bu peşimi bırakmayan cinler periler,
Durmadım hiçbir ağacın altında bir elma düşer de yitiririm diye kendimi,
Kaçtım, kaçtım, kaçtım ben insanlardan,
Bir parça koparırlar diye sırrımdan, sırrını sakladım sırdan,
Rüzgâr ülkesinde şehzadeler ölüyordu âşk pelerinli cadının oklarından,
Kimse bilmiyordu,
Yolunu yitirmiş bir keçiydim ben.