Uyan

Uyan,
Artık dünyada değilsin.

Kan yağıyor gökten,
Yolunu şaşırmış satırlar.
Kör bıçakla kendini oyan insan,
Ağzını, burnunu, kulaklarını çizen,
Bir düşten ibaret sanıyor her şeyi.
Büyüsü bozulmuş kentlerin;
İnancın yitirildiği mâbetlerde insan da yitiriliyor,
Bir papaz cüppesinin altında tanrı da öldürülüyor.

Uyan,
Artık dünyada değilsin.

Cevize oyduğun gözler kan çanağına döndü,
İçi boş bedenlerden ibaret.

Uyan,
Artık dünyada değilsin.

ve bir mısra da sana söylemek isterim sevgilim,
Camdan kalbine, candan kentine,
Yıkılacak kurulan tüm düşler;
Düşüşler, insan için.

Ben, hiç doğmamış bir çocuk,
Hep gebe karnında.