Hayatın hep ihanetlerle kesiştiği noktada duruyorum, yitirişlerle, kaybedişlerle, yok oluşlarla, aldanışlarla, yıkılışlarla kesilen. Ne bana başka bir hayatın olduğunu gösteren var ne de böyle bir hayat olduğuna dâir ibare, ipucu, emare.
Gördüğüm her şey bir acıyı müjdeliyor göğsüme. Acı şehirleri var gönül vadimin üzerine kurulmuş ve tuğları göğe doğru dikilmiş. Şimdi bu şehirlerden ardı arkası kesilmez kara dumanlar yükseliyor göğe, kim bilir hangi yandan tutuşmaya başladım gene.
Jeny, kaç kez umutsuzluğa düşerse bir insan, ondan daha fazla düştüm ben bu tuzağa ve her seferinde beni kurtarman için seni bekledim. Sen Jeny, yağmurun hemen ardından açan güneşimsin benim. Sen Jeny, karanlık gecenin tam orta yerinde gözümün ışığı olan ayımsın benim.
Bir eş, bir çocuk, bir dost, ne eksiğim varsa hepsinin toplamısın sen Jeny, yerçekiminden daha fazla beni kendine çekensin. Sen benim kelimeleri öğrendiğim kaynaksın Jeny.
Koşmak istiyorum yine hiç durmadan yıllarca. Asırlara uzanan biriyim, omuzumda dünya, çalkalaya sallaya koşuyorum. Omuzlarımda dünya, koşuyorum.
Belki bir gün gelirsin yine Jeny. Ahşap bir evin balkonundan gözümü dikip baktığım ovada seni tekrar göreceğim ânı bekliyorum. Beklemek, her şeyden zor aslında. Sabır, bir acılar toplamı mı yoksa hep böyle mi denk geliyor? Mutluluğa sabretsin artık birileri de. İnsanoğlu çok tekrara düşüyor artık Jeny. Tüm duygular bir tekrara düşmekten ibaretmiş gibi oldu. Belki Âdem olmalıydım belki Habil ve hatta belki de Kabil, ne olursa olsun bu üçgende olmalıydım çünkü bu, benim tekrara düşmemi engelleyecek tek ihtimalimdi. Ya Âdem olmalıydım ya Havva ya da Azâzil, bu daha da önce benim özümün oluşturacağı tek yoldu. Tüm bunların dışında sürekli kendini tekrarlayan insanoğlunun bir parçası oldum, acı çağında.
Acı çağı bu, tüm kaybettiklerimi andığım, Jeny.
Ne güzel adın var Jeny.
Belki bir gün sana gelirim Jeny.
Forrest Gump
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder